Księżycowa membrana wynaleziona przez Polkę

Projekt bazy księżycowej zaprojektowany przez grupę prowadzoną przez Polkę Monikę Lipińską wygrał konkurs Moontopia organizowany przez magazynEleven zajmujący się architekturą i designem.

Konkurs został ogłoszony w związku z rosnącym zainteresowaniem tematyką podboju kosmosu. Organizatorzy chcieli podsumować, jak w związku z rozwojem technologii zmieniło się podejście projektantów do życia w kosmosie.

Uczestnicy konkursu mieli za zadanie opracowanie koncepcji samowystarczalnej kolonii na Księżycu, gdzie można by było żyć, pracować i prowadzić badania oraz przyjmować ziemskich turystów. Na konkurs wpłynęło ponad 100 prac. Wygrany projekt Testlab bazuje głównie na wykorzystaniu technologii druku 3D.

Podstawowe założenia projektu

Projekt bazy kosmicznej zakładał, że w miarę napływu kolejnych ludzi kolonię można powiększać przez dodawanie kolejnych modułów. Osadnicy mieliby prowadzić własne eksperymenty związane z uprawą roślin i możliwościami druku 3D i 4D. Program zakłada też możliwość powtórzenia w kolejnych miejscach, jeśli osiedlanie Księżyca przebiegnie pomyślnie.

Jak czytamy w serwisie space24.pl:

„Najważniejszą strukturą całego założenia będzie zewnętrzna membrana. Prostota tego rozwiązania polega na tym, że oparta na prostym wzorze origami powłoka z programowalnego włókna węglowego może być wydrukowana oraz złożona na powierzchni Księżyca. Jest ona złożoną technologicznie i materiałowo strukturą pełniącą rolę „skorupy” ochronnej dla całego założenia, która przede wszystkim umożliwia pozyskiwanie tlenu oraz wytwarzanie wody.”

Pozyskiwanie wody jest możliwie dzięki… wiatrowi słonecznemu. Niesie on bowiem atomu wodoru, które wspomniana membrana wyłapuje i przechowuje w swoich zewnętrznych warstwach. Membrana zbudowana jest z kilku warstw, z których każda ma inną rolę w procesie wytwarzania wody. Pierwsza warstwa zawiera roztwór wodny, a jej zadaniem jest odbieranie i przekazywanie kationów wodoru do następnych warstw. Kolejna membrana posiada silniki odwrotnej dializy z trzema modułami. Każdy z modułów zawiera aniony elementów powszechnie występujących w księżycowym regolicie; żelazo (Fe), krzem (Si), chlor (Cl) i azot (N). Dzięki nanoporowatym warstwom możliwa jest migracja atomów w jednym kierunku – zawsze ku niższej gęstości. Wodór przechodzący prze kolejne warstwy rozbija gromadzone tam związki, dzięki czemu wytwarza wodę i tlen.

Wydaje się, że założenia są genialne w swojej prostocie, co doceniło bez wątpienia jury konkursu.